คำว่า “วันแรงงาน” ในประเทศไทยปรากฎขึ้นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2475 ซึ่งตรงกับสมัยจอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นนายกรัฐมนตรี ในรัชสมัยรัชกาลที่ 8 และรัฐบาลได้รับรองวันที่ 1 พฤษภาคม เป็นวันกรรมกรแห่งชาติในปี พ.ศ. 2499 และได้เปลี่ยนชื่อเป็นวันแรงงานในปี พ.ศ. 2500 ในช่วงแรกของวันแรงงานนั้น ลูกจ้างยังไม่ได้หยุดงานในวันที่ 1 พฤษภาคมนี้ด้วย และใช้เวลายาวนานถึง 17 ปี จึงได้มีการประกาศให้วันแรงงานแห่งชาติเป็นวันหยุดให้แรงงานได้มีช่วงเวลาเฉลิมฉลองวันแรงงานในปี พ.ศ. 2517
วันแรงงานแห่งชาติ มีไว้เพื่อคำนึงความสำคัญของแรงงานไทยในปัจจุบัน ทั้งแรงงานทั้งกลุ่มที่เป็นลูกจ้าง พนักงานต่าง ๆ เป็นกำลังในการดำเนินกิจการ และช่วยสร้างรายได้ ถือเป็นปัจจัยสำคัญในการผลิตสินค้าและการบริการ โดยมีข้อมูลจำนวนแรงงานในธุรกิจต่าง ๆ ดังนี้ ธุรกิจการศึกษา ธุรกิจโรงแรมและร้านอาหาร ธุรกิจการเงิน การลงทุน และที่เกี่ยวข้องกับอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจค้าปลีก ธุรกิจการผลิต เกษตรกรรม ประมง ธุรกิจยานยนต์ ธุรกิจการขนส่ง ธุรกิจการก่อสร้าง บริการอื่น ๆ เพราะฉะนั้นหากหน่วยงานที่มีแรงงานที่มีประสิทธิภาพ ก็มักจะส่งผลให้ธุรกิจเติบโตได้ดีด้วย ปัจจุบันหน่วยงานที่รับหน้าที่รับผิดชอบดูแลระบบแรงงานไทย นั่นคือ กระทรวงแรงงาน โดยแบ่งออกเป็น กรมจัดหางาน, กรมพัฒนาฝีมือแรงงาน, กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน และสำนักงานประกันสังคม
